Refik Mert Uykuseven

 Ya ben biraz huzur, biraz neşe,  biraz özgürlük, biraz değişiklik ya ben kendi hayatımı kurmak istiyorum. Gittikçe çoğu insanın gölgesinde yaşamaya başlamak daha içler acısı olur. Benim kendimde bulduğum en iyi yanım mantıklı düşünebiliyorum. Olayları, insanların görüşleri fikirleri. Hepsini anlayabiliyorum artık. Galiba yavaş yavaş çözmeye çalıyorum hayatı. Fakat bu yolla değil.

  
  Herkes kendi havasında bir artist. Sanki sokaklar, İstanbul babalarının. Facebook’ta Twitter’da bi havalar falan. Amaç ne? Ya benden uzak olun. Ben kendi hayatımı yaşamak, kendimi keşfetmeye çalışıyorum. Bide son yıllarda çıkan şu “trip” kelimesi iyice bitiyor beni. Ben artık (bundan bi üç ay evvel) hiçbir şeyi kafama takmamaya başladım. Gerek yok. Neden bu böyle, neden o şöyle, neden o bana küstü, neden X beni sevmiyor. İnsanlar çoğu şeyi kafasına takarak kendisini o kadar yoruyor ki anlamıyor hayat nasıl geçiyor.

  Ben takmıyorum kardeşim. Umurumda değil. İster beni sevin, ister sevmeyin. İster nefret edin, ister tapın. Artık sizinle uğraşacak vaktim yok. Vakit kısa. Kıyametin ne zaman kopacağı belli değil. Her an her şey olabilir. Ben ilklerimi, istediklerimi yapmaya çalışıyorum. Aklımdaki slogan “Dünyaya bir kere geldik nasıl olsa” olduğu için her şeyi yapmaya çalışıyorum. Ben artık insanların peşinden koşamam. Lütfen o benimle takılsın, lütfen gel benimle şuraya diyemem. Bu benim hayatım burada benim kurallarım geçerli.