Refik Mert Uykuseven

 
Yirmi birinci yüzyılda bulunuyoruz..  Teknoloji ilerledi.. İnsanlar birbirleriyle internet üzerinden görüşüyor, telefonla konuşuyor. Güvenini o anki araç gereçlere göre ayarlıyor.. Sesine göre inanıyor, sözlerine göre sen bu değilsin diyor.. Kısaca hayatımızın devamı ilişkilerimiz facebook’a, twitter’a göre şekilleniyor olumlu olumsuz.. İnsanlar için güven duygusu azalıyor.  Daha az güvenerek zaten geçici dünyadayız mantığıyla ilerliyor ya da eğer o kişi özel birisiyse nasılsa yenisini bulurum diye egosunu tatmin ediyor.  Ayıp.

 
  Bir insanı yazdıklarına, söylediklerine göre değerlendirme yapmak, yargılamak! Nasıl bir şeydir allahının aşkına. Belki o an kendini iyi hissetmiyor, belki yanlış söyledi, belki kafası karışık belki belki belki. Belkilerin arkası kesilmez çünkü artık kimse kimseye güvenmiyor! Güven diye bir şey kalmadı.  Birisi gelip kötü bir şey söylediğinde ya da kötü davrandığında hayır, bu benim tanıdığım arkadaşım değil, bana asla böyle şeyler söylemez yerine vay kahpeye be diyip noktayı koyuyoruz. Hatta bazı ilişkilerde bu yüzden bitiyor.

 
  İlişki, ilişki diyoruz da nedir bu ilişki? Sadece aşk mı, sevgi mi ne? Sms hakkını bitirmek için kullanılan alet mi? Ne kardeşim, söyleyeyim.. İlişkinin temeli güvendir aslında.. Bi düşünün; Güvenmediğiniz bir kişiyi ne kadar sevebilirsiniz, ne kadar bir şeyler paylaşabilirsiniz, ne kadar yalandan aşkım diyebilirsiniz ne kadar! Söyliyim, en fazla bir hafta..

 
  Neden mi bir hafta, çünkü o ilişki yürümez. Güven binanın çimentosu, inşaat demiri gibidir. Dik ve uzun durmasını sağlar. Tek bir depremde yıkılmaması için malzemeyi sağlam yapmalısın ki bina çökmesin. İşte ilişki de böyle bir şey..

 
  Güven problemi sadece ilişkilerde mi oluyor? İngilizce söyliyim; No. Artık eski arkadaşlıklar da olmuyor. Birisinin birine işi düşüyor; “İnternet kesildi kanka, bilgisayar çöktü, mesajını görmedim…” Artık kimsenin kimseye güveni kalmadı. Her insanın aslında bi’ gün bana bir şey olursa kesinlikle gözünü kırpmadan yanımda olabilecek bir yakını, arkadaşı olmalı..

 
  Geçen gün Çocuklar Duymasın’ı seyrediyordum.  Mustafa Ali o ufak çocuğu şöyle bir cümle kurdu ve hoşuma gitti; “Sana bir şey olsa Facebook’taki arkadaşların sana gelip bi’ çorba yapabilir mi ki? En fazla dürter, duvarına yazar.. Ama gerçek arkadaşların hep senin yanında olur..”